Το περιστατικό έχει ως εξής : Ενώ ο αγώνας της ομάδας μας με την αντίπαλη διεξαγόταν ομαλότατα και μάλιστα ήταν αρκετά αμφίρροπος, ένας δύο ¨φίλαθλοι¨ από την εξέδρα άρχισαν να βρίζουν με ακατανόμαστους χαρακτηρισμούς τους αντίπαλους παίκτες και συγκεκριμένα έναν ή δύο από αυτούς. Το γεγονός, εκτός του ότι μας αιφνιδίασε, μας προξένησε αλγεινότατη εντύπωση, τόσο γιατί σαν σύλλογος και σαν άτομα δεν είχαμε καμία διαφορά με τους αντίπαλους παίκτες όσο και για την ένταση και επιμονή του. Αναγκάστηκα προσωπικά ο ίδιος να απολογηθώ τόσο στους έκπληκτους διαιτητές, η μία εκ των οποίων ήταν και γυναίκα, όσο και στον προπονητή και τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας εκφράζοντας τη λύπη μου και την έντονη αποδοκιμασία μου.
Το περιστατικό αυτό όμως δεν είναι μεμονωμένο. Κάποιες εβδομάδες πριν βρέθηκα σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ερασιτεχνικού πρωταθλήματος, από τους ελάχιστους οφείλω να ομολογήσω που παρακολουθώ πια, και εκεί αισθάνθηκα πως αποτελούσα ξένο σώμα ως προς την κερκίδα. Με την έναρξη του αγώνα, σαν κάτι μαγικό να περιείχε το σφύριγμα του διαιτητή, άρχισαν πάρα πολλοί ¨φίλαθλοι¨ να βρίζουν τον διαιτητή, τους επόπτες γραμμών και τους παίκτες και τον προπονητή της αντίπαλης ομάδας με ακατανόμαστες φράσεις σεξουαλικού περιεχομένου (έφτασαν τουλάχιστον τρεις γενεές πίσω και σε συγγενείς τρίτου βαθμού). Αν δε υπήρχε φάουλ, άσχετα αν αυτό ήταν σωστό ή όχι δυνατό ή τυπικό, ο όχλος εκτινασσόταν και περνούσε αντίπαλο και διαιτητή ¨γενιές δεκατέσσερις¨. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξή μου ήταν όταν διαπίστωσα πως ανάμεσα στους οπαδούς που έβριζαν υπήρχαν άνθρωποι που στην καθημερινή τους ζωή είναι χαμηλότατων τόνων, αξιόλογοι και αξιοπρεπείς και το κυριότερο μορφωμένοι. Ακόμη χειρότερα διαπίστωσα πως ανάμεσα στους υβριστές καθόταν μικρά παιδιά, τα οποία προφανώς διαπαιδαγωγούταν καταλλήλως, αλλά και παιδιά 10 – 12 ετών τα οποία επίσης έβριζαν, με πολύ ¨πλούσιο λεξιλόγιο¨ οφείλω να ομολογήσω.
Τα γεγονότα αυτά έρχονται να προστεθούν σε μια μεγάλη αλυσίδα περιστατικών που ξεκινάει από την κορυφή και τον επαγγελματικό αθλητισμό και διαχέεται σαν δηλητήριο στο αίμα της κοινωνίας μας τα τελευταία χρόνια εκμαυλίζοντάς την και μετατρέποντάς την σε μια ζούγκλα όπου αυτός που φωνάζει δυνατότερα και ίσως μπορεί να επιβληθεί και δια της βίας είναι αυτός που θα κερδίσει τα περισσότερα και θα προβληθεί και πιο πολύ. Και αν στον επαγγελματικό αθλητισμό τα οικονομικά συμφέροντα που παίζονται είναι πολύ μεγάλα, στον ερασιτεχνικό το ¨κίνητρο¨ αυτό δεν υφίσταται.
Ποιος λοιπόν ο λόγος της τόσο μεγάλης αντιπαλότητας και της κατάπτωσης;
Γιατί εγώ, και πολλοί άλλοι σαν εμένα, με διαφορετικές απόψεις για τον αθλητισμό να μην μπορώ να πάρω τον γιο ή και την κόρη μου και να πάω στο γήπεδο να παρακολουθήσω ένα αθλητικό γεγονός;
Γιατί να φοβάμαι πως το παιδί μου θα βιώσει σκηνές βίας ακόμη και σε αγώνα χάντμπολ γυναικών ή πόλο αν επιχειρήσουμε να βρεθούμε εκεί ή να μάθει όλα τα ¨κοσμητικά επίθετα¨ που χρησιμοποιούνται;
Πώς έγινε ή καλύτερα ποιοι ήταν αυτοί που έξυπνα και καλυμμένα έκαναν τον αθλητισμό ¨βαλβίδα εκτόνωσης¨ της κοινωνικής οργής και αγανάκτησης;
Πώς έχει διαχυθεί στην κοινωνία μας η νοοτροπία του «αντί» (αντι-παναθηναϊκοί, αντι-ολυμπιακοί, αντι-παοκτζίδες, αντι-αεκτζίδες, αντι-μνημονιακοί, αντι-σιριζαίοι και γενικά αντίθετοι και αντίπαλοι με όλους και με όλα) και όχι του φιλάθλου και οπαδού υποστηρικτή της ομάδας του και των απόψεών του και δεκτικού στην αντίθετη και διαφορετική άποψη;
Γιατί εμείς, όλοι μας και εμού συμπεριλαμβανομένου, το δεχτήκαμε και επιτρέψαμε να γίνει κάτι τέτοιο;
Ο αθλητισμός αποτελούσε πάντα και εξακολουθεί να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος μιας κοινωνίας και καθρέφτη του πολιτιστικού επιπέδου της
Θέτω, τον εαυτό μου πρώτα από όλα, προ των ευθυνών του μια και είμαι εκπαιδευτικός και πατέρας δύο παιδιών και από τα χέρια μου περνάνε παιδιά που αύριο θα αποτελέσουν τους πολίτες της κοινωνίας μας. Είναι στο χέρι μου και στα χέρια όλων όσοι είναι γονείς αλλά υπηρετούν και των κλάδο της εκπαίδευσης και αγωγής παιδιών, είτε αυτοί είναι δάσκαλοι, είτε καθηγητές, είτε ακόμη γυμναστές και προπονητές που ασχολούνται με μικρά παιδιά, να διαμορφώσουμε μια άλλη γενιά πολιτών που θα σέβονται τον αντίπαλο, τον διαφορετικό, και θα αναγνωρίζουν την αξία του νικητή και την προσπάθεια του ηττημένου. Μια γενιά πολιτών που θα αγαπήσει τον αθλητισμό και θα κάνει πραγματικότητα το «νους υγιής εν σώματι υγιεί» των προγόνων μας.
Κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται καμία ¨πολιτική¨ ή ¨κρατική¨ παρέμβαση και δεν έχει την ανάγκη κανενός πολύχρονου σχεδιασμού. Πρέπει να γίνει από τον καθένα μας κάθε στιγμή και σε κάθε ευκαιρία με υπομονή και επιμονή. Τότε θα έχει αξία και νόημα και φυσικά θα δώσει και αποτελέσματα τα οποία όμως θα φανούν πολλά χρόνια αργότερα αλλά είμαι σίγουρος πως θα φανούν.
Παπιγκιώτης Ανδρέας - Εκπαιδευτικός
πρόεδρος του ΛΟΥΡΙΩΤΙΚΟΥ Α.Γ.Ο.
3 σχόλια:
Κυριε Παπιγκιώτη το περιστατικο που διαλεξατε ως παραδειγμα κ ως αφορμη για να προβαλετε το πνευμα σας, το ιδεωδες σας κ το επιπεδο σας ειναι ατυχες!!!!τα οσα συνεβησαν κατα τη διαρκεια του αγωνα ειχαν ως αποδεκτη εναν(το τονιζω) μονο παικτη της ομαδας της πρεβεζας!!!Αλγεινοτατη εντυπωση θα επρεπε να σας προκαλεσει η αντιαθλητικη, προκλητικη κ εκτος οριων ευγενους αμιλλας συμπεριφορα του συγεκριμενου παικτη-προπονητη...το περιστατικο εχει ως εξης:ο 40χρονος παικτης προπονητης σε προηγουμενο παιχνιδι με την εταιρη ομαδα του χωριου μας υπεδειξε αντιαθλητικη συμπεριφορα χτυπωντας ενα 19χρονο παιδι που κανει το χομπι του εσκεμενα δις εκτος φασης κ προκαλωντας γενικα ολη την ομαδα!!!!Δεν ειναι τυχαιο αλλωστε πως μετα απο ενα σημειο κ μετα μεγαλο μερος του κοινου τα ειχε με τον συγεκριμενο παικτη-προπονητη!!!Πειτε μας, να πιστεψουμε πως βλεπετε το δεντρο κ οχι το δασος η η ενδεχομενη αντιπαλοτητα με την αλλη ομαδα δε σας αφησε να δειτε αυτο που βλεπουν ολες οι υπολοιπες ομαδες κ ολοι οι υπολοιποι παικτες του πρωταθληματος???Πως ο συγεκριμενος παικτης-προπονητης κα8ε αλλο παρα το αθλητικο πνευμα κ ιδεωδες προβαλει????
"Ο ενας εκ των δυο"!!!!
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ πληκτρολογήστε το σχόλιό σας