Η Δημοτική Ενότητα Λούρου βρίσκεται στο κέντρο του Νομού και έχει έκταση 145,049 χλμ., και πληθυσμό 4.582 κατοίκους (απογραφή 2011) , ενώ σε περιόδους αιχμής, όπως τους καλοκαιρινούς μήνες, ο πληθυσμός του ανέρχεται στις 6.500 κατοίκους. Η πυκνότητα του πληθυσμού είναι 32 κάτοικοι ανά τετρ. χλμ.
Η περιοχή παρουσιάζει έντονη γεωμορφολογική ανομοιογένεια η οποία έχει άμεση επίδραση και πολλαπλή αντανάκλαση σε αναπτυξιακό, αλλά και πληθυσμιακό επίπεδο. Αυτή η ανομοιογένεια εκφράζεται από τη μια πλευρά με το ορεινό Βόρειο τμήμα της Δ.Ε. που συνεχώς ερημώνει και από την άλλη, με τη μεγάλη πεδιάδα στο νότο η οποία προσπαθεί να ανακαλύψει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και να αναπτυχθεί.
Σε σύγκριση με τις άλλες περιοχές της χώρας, η περιοχή της Δημοτικής Ενότητας Λούρου είναι αραιοκατοικημένη και ελάχιστα αστικοποιημένη, ενώ παρουσιάζει, όπως εξάλλου το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής υπαίθρου δημογραφικό πρόβλημα.
Οι γεωγραφικές και κλιματολογικές συνθήκες ευνοούν την ανάπτυξη της γεωργίας. Τα βασικότερα γεωργικά προϊόντα της περιοχής είναι το καλαμπόκι, οι ελιές, το βαμβάκι και τα εσπεριδοειδή, ενώ στον τομέα της κτηνοτροφίας υπάρχουν κυρίως αιγοπρόβατα και χοιροτροφικές μονάδες.
Επίσης στην περιοχή της Δ.Ε. υπάρχουν αρκετά αμπέλια με εξαιρετικές ποικιλίες για την παραγωγή κρασιού και τσίπουρου, ενώ στα ορεινά συναντούμε και εκτροφή μελισσών.
Οι Δημοτικές Κοινότητες που την συνιστούν είναι :
Λούρος (1.938 κατ.) που είναι και η έδρα της Δ.Ε.
Ν. Ωρωπός (1.304 κατ.)
Στεφάνη (440 κατ.)
Κοτσανόπουλο (266 κατ.), 159 στο Ανω και 106 στο Κατω Κοτσανόπουλο.
Βρυσούλα (172 κατ.)
Ρευματιά (153 κατ.), 78 στη Ρευματιά και 75 στη Κάτω Ρευματιά.
Άνω Ράχη (127 κατ.)
Σκιαδάς (110 κατ.), 69 στο Σκιαδά, 26 στο Αλώνι και 15 στις Κοντάτες.
Ν. Σφηνωτό (72 κατ.)
Τρίκαστρο (0 κατ.)
Λούρος
Ο Λούρος είναι χωριό του νομού Πρέβεζας. Βρίσκεται στην αρχή της εύφορης κοιλάδας Λάμαρης, στην μέση ακριβώς της διαδρομής Άρτας-Πρέβεζας, στο μέσον του νομού Πρέβεζας, στο σημείο που τείνουν να ενωθούν τα βουνά Βαλαώρα και Ζάλογγο σε λοφίσκους με υψόμετρο 30μ. Η κοιλάδα αυτή βρίσκεται κοντά στις εκβολές του ποταμού Λούρου
Άλλες δυο εκδοχές προέλευσης του ονόματος του χωριού, που λένε οι γέροντες συγχωριανοί, είναι οι ίδιες, που αναφέρει, από την ίδια πηγή και ο Σ. Μαρκόπουλος, δάσκαλος του χωριού το 1985: «Στην περιοχή του χωριού μας, και κυρίως στις όχθες του Λούρου ποταμού, φυτρώνουν πολλές λυγιές. Λούρες, τις ονομάζουν οι ντόπιοι και αυτές αποτελούσαν πρώτη ύλη για την κατασκευή αγροτικών ανέσεων στην περιοχή. Οι κάτοικοι έκοβαν λούρες και έπλεκαν μ’ αυτές μαντριά, καλύβια και σπιτοκάλυβα, για να μείνουν στο παλιό χωριό κοντά στο ποτάμι. Έτσι το όνομα του χωριού που είχε σπίτια από λούρες, ονομάστηκε Λούρος. Κάποτε, πρόγονος του μαιευτήρα Λούρου, αείμνηστου Ακαδημαϊκού, καθηγητή Ιατρικής, του Πανεπιστημίου Αθηνών, είχε εγκατασταθεί στις όχθες του ποταμού κι είχε κάνει αλευρόμυλο, όπου άλεθε τα γεννήματα της περιοχής. Ίσως, από το όνομα του μυλωνά που τον έλεγαν Λούρο, πήρε τ’ όνομα το ποτάμι.»
Η πρώτη αναφορά στο όνομα Λούρος, γίνεται στα μέσα του 17ου αιώνα (1670), όταν περνά από την περιοχή ο Εβλιγιά Τσελεμπή, Τούρκος περιηγητής, και αναφέρει τον Λούρο πρώτη φορά ως χωριό, αλλά και παράλληλα ότι είναι τσιφλίκι (τουρκ.ciff-lik: αγρόκτημα) ενός μπέη (τουρκ.bey: τιμητικός τίτλος των τούρκων, αρχηγός, ηγεμόνας) που το διαχειριζόταν κεχαγιάς (τουρκ.kahya.: οικονομολόγος, διαχειριστής, επίτροπος). Αναφέρει επίσης, ότι υπήρχαν μύλοι και ένα έρημο φρούριο.
Από τότε ως τα μέσα περίπου του 18ου αιώνα οι αναφορές στον Λούρο είναι ελάχιστες. Είναι, κυρίως από έγγραφα ξένων προξένων της Άρτης και Πρεβέζης για την υλοτομία των δασών της περιοχής. Τότε αναφέρεται και η περιοχή της Λάμμαρης με δεκαπέντε χωριά μεταξύ Ρινιάσσας – Αμβρακικού, ως περιφέρεια του Λούρου που υπαγόταν στην δικαιοδοσία ενός μουσουλμανικού τεμένους των Ιωαννίνων.
Το 1797 ο Αλή Πασάς Γ' ο Τεπελενλής κυρίευσε το Λούρο παρά την αντίσταση των κάτοικων και το πυρπόλησε μαζί με τα γειτονικά χωριά (Καμαρίνα, Καντζά). Υποχρέωσε τότε τους κατοίκους της Λάμαρης, και ειδικά τους περήφανους κατοίκους του Λούρου ως παράδειγμα στην περιοχή, να δουλεύουν γ’αυτόν σαν σκλάβοι, κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες. Έτσι οι κάτοικοι έμεναν σε ξύλινα παραπήγματα υπό άθλιες συνθήκες, χωρίς νερό, κυρίως το καλοκαίρι.
Το καλοκαίρι του 1800, ο Αλής, με 3.000 άνδρες έχοντας ως ορμητήριο το Λούρο, προσπάθησε χωρίς επιτυχία να κυριεύσει το Σούλι. Καταλαβαίνοντας τη σημασία του χωριού αλλά και του πλωτού τμήματος του Λούρου ποταμού, έφτιαξε στην περιοχή μύλο με κάρβουνο, δίπλα στο ποτάμι. Ο μύλος λειτουργούσε μέχρι την απελευθέρωση το 1912. Λέγεται ότι το σώμα των Κρητικών, που απάρτιζαν μέρος του Ελληνικού απελευθερωτικού στρατού, γιορτάζοντας την νίκη, κατέστρεψαν κάθε τι τούρκικο και μαζί και το μύλο.
Ο Λούρος πυρπολείται από τους Τούρκους την 31 Νοέμβρη του 1821 ως αντίποινα για την εξέγερση των κατοίκων του. Οι κάτοικοι αρχίζουν να εγκαταλείπουν το χωριό και να εγκαθίστανται σε νέα θέση βόρειά του γύρω από το διοικητήριο - σαράϊ, που κατασκεύασε ο Αλή Πασάς, που είναι ο κεντρικός συνοικισμός και το σημερινό χωριό. Και το 1854 ο Λούρος ξαναπυρπολείται από τους Τούρκους ως αντίποινα για την εξέγερση των κατοίκων του κατά την «επανάσταση των Χριστιανών» της Ηπείρου. Αρκετοί κάτοικοι του το εγκαταλείπουν οριστικά, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του να μειωθεί υπερβολικά. Από το 1873 και έπειτα αρχίζουν σταδιακά να εγκαθίστανται νέοι κάτοικοι από τα γύρω χωριά κυρίως αλλά και από όλη την Ήπειρο.
Με την εισβολή του Ελληνικού στρατού για την απελευθέρωση της Ηπείρου, ο Λούρος απελευθερώθηκε από τον Τουρκικό ζυγό των 400 ετών, την Τρίτη στις 16 Οκτώβρη του 1912, 8 το πρωί.
Τον τελευταίο και πλέον αιώνα της Τουρκοκρατίας ο Λούρος ήταν πρωτεύουσα του ναχιγιέ (Δήμου) Λούρου και Λάμαρης, ενός εκ των τεσσάρων της Πρέβεζας. Ειδικά η περιοχή Λάμαρης, με πρωτεύουσα το Λούρο, περιελάμβανε 15 χωριά: Λούρος, Παλιορόπορος, Δούβγαινα, Σέσοβο, Μάζε(η), Λιμπόχοβο, Μαρτανιοί, Μουζάκα, Καμαρίνα, Κανάλι, Φλάμπουρα, Μιχαλίτσι, Μύτικας, Σκαφιδάκι, Ρενιάσσα, σύμφωνα με τον μητροπολίτη Άρτης Σεραφείμ Ξενόπουλο. Επιπλέον το σχολείο του χωριού ήταν Αλληλοδιδακτική σχολή.
Από τη δεκαετία του '50 άρχισε σιγά σιγά η ανάπτυξη του χωριού στο γεωργικό και κτηνοτροφικό τομέα. Έχει Βρεφονηπιακό σταθμό, Νηπιαγωγείο, 12/θεσιο Δημοτικό Σχολείο, Γυμνάσιο και Λύκειο, Φιλαρμονική. Είναι ένα ήσυχο, ευχάριστο, καθαρό και ανθρώπινο χωριό που αναπτύσσεται με ρυθμούς απόλυτα συμφιλιωμένους με τη γαλήνη της περιοχής του.
Κατά τις επίσημες απογραφές της Ελληνικής πολιτείας εμφανίζει:
1203 (το 1951)… 1537 (το 1971), 1744 (το 1981), 2152 (το 1991), 2078 (το 2001) και 1938 (το 2011) κατοίκους.
Στο Λούρο υπάρχουν ελαιώνες, περιβόλια, ο κάμπος, μέρος του αρχαίου υδραγωγείου της Νικόπολης, ερείπια μικρού ελληνιστικού πύργου και το μοναδικό αισθητικό παραποτάμιο δάσος – χώρος αναψυχής του Αγίου Βαρνάβα με την εκκλησία του κτισμένη του 1149. Οι δε παραλίες του Ιονίου απέχουν μόλις 12χλμ.
Ν. Ωρωπός
Ο Ν. Ωρωπός Πρεβέζης είναι ένα αρκετά μεγάλο χωριό στο κέντρο του νομού Πρεβέζης, στην Ήπειρο. Αποτελεί έναν σχετικά νέο οικισμό μια και χτίστηκε από τη Μ.Ο.Μ.Α. (Μικτές Ομάδες Μηχανικής Ανασυγκρότησης) του στρατού το 1972-1973. Αποτελεί δε τη συνένωση τριών χωριών, του Παλαιού Ωρωπού, του Τρικάστρου και του Πλυβρύσου.
Η τοποθεσία που επιλέχθηκε είναι ιδανική μια και βρίσκεται μόλις δύο χιλιόμετρα μακριά από την εθνική οδό Πρέβεζας - Ιωαννίνων και στην πλαγιά του θρυλικού βουνού του Ζαλόγγου με θέα ολόκληρο τον κάμπο της Λάμαρης, τον Αμβρακικό κόλπο και του υδροβιότοπούς του.
Ακριβώς επειδή το χωριό κατασκευάσθηκε από το στρατό είναι ρυμοτομημένο και διαθέτει μεγάλους και καλά σχεδιασμένους δρόμους, πολύ ωραίες και μεγάλες πλατείες, εμπορικό κέντρο και Πολιτιστικό κέντρο.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του χωριού είναι το γεγονός ότι είναι γεμάτο δέντρα ανάμεσα στους δρόμους και τα σπίτια και τις πλατείες τα οποία φυτεύθηκαν με το χτίσιμό του.
Διαθέτει δημοτικό Σχολείο που κατασκευάστηκε το 1973 και λειτούργησε τη σχολ. χρονιά 1974 - 75 με 154 μαθητές από τα σχολεία του Παλαιού Ωρωπού, Τρικάστρου και Πολυβρύσου. Από το 2004 - 05 το σχολείο λειτουργεί ως Ολοήμερο αφού δημιούργησε αντίστοιχο τμήμα το οποίο διατηρεί μέχρι σήμερα.
Η περιοχή όπως και η υπόλοιπη Ηπειρος κατοικήθηκε από Δωριείς και οι ισχυρότερες πόλεις της κατά το τέλος του 8ου αιώνα πρέπει να ήταν η Αρχαία Ελάτρεια και η οποία τοποθετείται κοντά στον παλιό Ωρωπό και η Πανδοσία στην περιοχή του Τρικάστρου. Σημαντικές προοπτικές γιά την αναπτυξη της περιοχής. Θα προσφέρει η πραγματοποίηση ανασκαφών στους αρχαίους οικισμούς της καθώς αρκετά σημαντικά ευρήματα έχουν κατά καιρούς αναφερθεί.
Πρόκειται κυρίως γιά σκόρπια λείψανα αρχαίων οικοδομημάτων,νεκροταφεία κλασικών και ελληνιστικών χρόνων,λίθινα και χάλκινα εργαλεία ,προτομές ,νομίσματα και κάποια σημάδια ύπαρξης αρχαίων ακροπόλεων.
Στεφάνη
Η Στεφάνη είναι χωριό του νομού Πρέβεζας, που ανήκει στην δημοτική ενότητα Λούρου. Ο πληθυσμός του φτάνει τους 440 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011.
Bρίσκεται βόρεια του Αμβρακικού κόλπου και του ποταμού Λούρου. Ενώ στον Βορρά του αρχίζει η Μικρή Λάκα Σουλίου, την ανατολή του την κρύβει το ύψωμα του Προφήτη Ηλία, και δυτικά του το Ύψωμα Ράντος και το Ζάλογγο ρίχνουν την σκιά τους.
Η κύρια ασχολία των κατοίκων ήταν και παραμένει η γεωργία και η κτηνοτροφία. Ο πλούσιος βάλτος που σχηματίζει ο ποταμός Λούρος έθρεψε τους κατοίκους με τα χέλια του και τις αγριόπαπιες σε καιρούς δύσκολους, ενώ τώρα ακολουθεί την μοίρα της ευρύτερης περιοχής του Αμβρακικού κόλπου.
Αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Φίνλεϊ σαν "στενό του Κάντζα" (Κάντζας είναι η παλιά του ονομασία), όταν οι Σουλιώτες έστειλαν στρατό για βοήθεια στο Πέτα της Άρτας (Αύγουστος 1822) όπου έγινε και η ιστορική μάχη. Πριν οι Σουλιώτες φτάσουν στο Πέτα και περνώντας από τον Κάντζα δέχθηκαν την επίθεση των Τούρκων. Σήμερα οι ντόπιοι το φωνάζουν και "Καντζά".
Βόρεια του χωριού βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Βάτιας, αποικίας των Ηλείων (7ος αι.π.Χ). Γεωγραφικά ανήκει στα όρια της Αρχαίας Κασσώπης.
Στην ευρύτερη περιοχή της Στεφάνης έχουν εντοπιστεί λίθινα-πυριτολιθικά εργαλεία της Μέσης Παλαιολιθικής Περιόδου (περίπου 40.000-24.000 π.Χ.), οχυρωμένη θέση-κάστρο ελληνιστικής εποχής (323-31 π.Χ.), καθώς και λείψανα του ρωμαϊκού υδραγωγείου της Νικόπολης (31 π.Χ. και μετά). Τέλος, ο περίφημος θησαυρός της Στεφάνης (περίπου 1300-1000 π.Χ. ο οποίος αποτελείται από αμφίστομους πέλεκεις, αιχμές δοράτων και τμήματα χάλκινου τόξου. Οι πέλεκεις ανήκουν στον γνωστό ελλαδικό τύπο. Είναι όμοιοι με τους χάλκινους πέλεκεις από την Καταμάχη Ιωαννίνων και χρονολογούνται στους υστεροελλαδικούς χρόνους.
Ο θησαυρός της Στεφάνης ανακαλύφθηκε από τον Θεόδωρο Κριτσιμά του Νικολάου (κάτοικο Στεφάνης) στις 16 Μαρτίου 1985, ο οποίος τον παρέδωσε άμεσα στο τμήμα ασφαλείας Πρεβέζης. Συνολικά ο θησαυρός της Στεφάνης αποτελείται από: 4 ολόκληρους πέλεκεις, 6 σπασμένους στη μέση, 3 πέτρες για ακόνισμα, 3 δόρατα διαφόρων σχημάτων και διαφόρου μήκους, 1 σιδερένια βέργα κομμένη στα δύο, και 6 μικρά μπρούτζινα τεμάχια. Σήμερα φυλάσσεται στο μουσείο Ιωαννίνων.
Η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, πολιούχου του χωριού, δεσπόζει σε ένα ύψωμα πάνω από το χωριό. Ο ναός είναι χτισμένος τον 17ο αιώνα με υπέροχες τοιχογραφίες σε όχι και τόσο καλή κατάσταση. Η σημερινή μορφή του ναού είναι η τρίτη αφού τις προηγούμενες δυο είχε καταστραφεί από πυρκαγιά. Στο ξυλόγλυπτο τέμπλο του αναγράφεται η χρονολογία 1867.
Ανατολικά του χωριού υπάρχει το παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας το οποίο χτίστηκε το 1937 πάνω στα ερείπια μεσοβυζαντινού ναού. Σε εργασίες συντήρησης που έγιναν στο ναό πριν μερικά χρόνια βρέθηκε μπροστά από την ωραία πύλη τάφος, τα στοιχεία του οποίου παραμένουν άγνωστα ακόμη.
Ρευματιά
Η Ρευματιά (Τοπική Κοινότητα Ρευματιάς - Δημοτική Ενότητα ΛΟΥΡΟΥ)...
ανήκει στον δήμο ΠΡΕΒΕΖΑΣ της Περιφερειακής Ενότητας ΠΡΕΒΕΖΑΣ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα "Καλλικράτης".
Η επίσημη ονομασία είναι "η Ρευματιά", ενώ το παλιό είναι Γκιόναλα.
Η Ρευματιά έχει 153 μόνιμους κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011, 78 κατοικοι στη Ρευματιά (Άνω) και 75 στη Κάτω Ρευματιά.
Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο "Καποδίστριας", μέχρι το 2010, η Ρευματιά ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Ρευματιάς, του πρώην Δήμου ΛΟΥΡΟΥ του Νομού ΠΡΕΒΕΖΗΣ.
Η Ρευματιά έχει υψόμετρο 498 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 39,2933857349 και γεωγραφικό μήκος 20,7162017147.
Στην Ρευματιά θα συναντήσουμε εικόνες φυσικού κάλλους και τις πηγές Γκούρα, η ακριβής τοποθεσία των πηγών είναι στο Κούτσαρι(παλιά ονομασία), νύν δημοτικό διαμέρισμα Κάτω Ρευματιάς Δήμοτικής Ενότητας Λούρου Δήμου Πρέβεζας.
Στο ναό της Αγίας Μαρίνης της Μεγαλομάρτυρος, που η σημερινή εικόνα του ναού είναι με προσθήκη καινούργιας στέγης και εξωτερικού στέγαστρου στο νότιο τμήμα θα δούμε οτι ο τύπος του ναού είναι απλός και συνήθης για τα τοπικά δεδομένα της Λάκκας Σουλίου. Η ανάπτυξη του εσωτερικού χώρου είναι μακρόστενη μονόχωρη προοπτική. Πιο αναλυτικά πρόκειται για τον απλούστατο τύπο Βασιλικής , με μονόδρομη-μονόχωρη ξυλόστεγη Βασιλική η οποία ως αρχιτεκτονικός τύπος κυριαρχούσε.
