το ποτάμι της τον θρυλικό Άραχθο, ήταν δε αποτέλεσμα διπλωματικής έρευνας του τμήματος αρχιτεκτο νικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου την οποία εκπόνησαν οι φοιτήτριες του τμήματος Μαρία Τσώλη και Κατερίνα Μπουλουγούρα.
Η έρευνα άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές πολλών Αρτινών, που εμμέσως παραδέχτηκαν ότι η Άρτα είναι ίσως η μοναδική πόλη στον κόσμο που περιστοιχίζεται από τον «Θεοπόταμο» Άραχθο, προς τον οποίον όμως «έχει γυρίσει την πλάτη», είτε αποδεχόμενη την καταπάτηση των παραποτάμιων εκτάσεων από «περήφανους» καταπατητές, είτε συναινούντες στην κατασκευή του φράγματος Πουρναρίου, που ως τερατούργημα έκλεισε τα νερά του Αράχθου στα στενά όρια σχεδόν ενός ρυακιού.
Δεν γράφουμε τυχαία για την ενδιαφέρουσα αυτή μελέτη. Γιατί και από ολόκληρη την περιοχή της Φιλιππιάδας, μαζί με την πόλη φυσικά, διέρχεται ο Λούρος ποταμός, που από πηγή ζωής μετατράπηκε σε ύποπτο φορέα μόλυνσης του Αμβρακικού Κόλπου. Φυσικά δεν εξισώνει η στήλη τον Άραχθο με το Λούρο, ο οποίος ωστόσο πολύ-πολύ παλιά ήταν δρόμος επικοινωνίας των κατοίκων της Πρέβεζας, αφού μέχρι και τη Γέφυρα Καλογήρου ήταν πλωτός.
Μπορεί όμως κάποια δημοτική αρχή να εκτιμήσει τις δυνατότητες που και σήμερα έχει ο Λούρος να διαμορφωθεί-στα περισσότερα σημεία του τουλάχιστον- και να αποδοθεί στους ανθρώπους ως διέξοδο στην καθημερινότητά τους.
Από του να γεμίζει η κοίτη του με ακάθαρτα και βρώμικα απορρίμματα των επιτήδειων, από του να καταπατώνται οι ένθεν και ένθεν πλευρές τους από τους «μαστόρους» της καταπάτησης, από του να στενεύει η κοίτη του γιατί μερικοί θέλουν να μεγαλώσουν το χωράφι τους, είναι πολύ προτιμότερο να γίνουν δρόμοι περιπάτου, να γίνουν τέλος πάντως κάποιες ήπιες παρεμβάσεις, οι οποίες θα ενώνουν την κοινωνία.
Και οπωσδήποτε δεν είναι λύση ο εγκλεισμός του Λούρου σε τσιμεντένιο κουτί.
πηγή: filoiko.blogspot.gr από τη ΦΩΝΗ του ΑΓΡΟΤΗ
