κυρίως αλλά και από όλη σπιτια Λούρος Πρέβεζας την Ήπειρο. Με την εισβολή του Ελληνικού στρατού για την απελευθέρωση της Ηπείρου, ο Λούρος απελευθερώθηκε από τον Τουρκικό ζυγό των σπιτια 400 ετών, την Τρίτη στις 16 Οκτώβρη του 1912, 8 Σπίτια το πρωί. Τον τελευταίο και πλέον αιώνα της Τουρκοκρατίας ο Λούρος ήταν πρωτεύουσα του ναχιγιέ (Δήμου) Λούρου και Λάμαρης, ενός εκ των τεσσάρων της Πρέβεζας. Αργότερα αναφέρεται ο καπετάν σπιτια Ουρ Νικολός Νάστος-Τζιοβάρας ως Διάσημος οπλαρχηγός του Λούρου και της Λάμαρης, που δολοφονήθηκε από Μαργαριτιώτες Τσάμηδες το 1770 κατ εντολήν των Τούρκων. Σπίτια
ΛΑΜΑΡΗΣ ενώ το 2001, μετά από τέσσερα χρόνια εργασιών, η ύδρευση του κάμπου της κάτω χαμηλής ζώνης Λάμαρης, με πίεση, και ταυτόχρονα γίνεται αναδασμός σ αυτό το τμήμα του. Από τη δεκαετία του 50 άρχισε σιγά σιγά η ανάπτυξη του χωριού στο γεωργικό και κτηνοτροφικό τομέα. (sic) Σπίτια Κάποτε, πρόγονος του μαιευτήρα Λούρου, αείμνηστου Ακαδημαϊκού, καθηγητή Ιατρικής, του Πανεπιστημίου Αθηνών, είχε εγκατασταθεί στις όχθες του ποταμού κι είχε κάνει αλευρόμυλο, όπου άλεθε τα γεννήματα της περιοχής.
Φοβόταν πάρα πολύ, διότι η περιοχή είχε γίνει τον προηγούμενο κυρίως αιώνα, κέντρο αρματολών και κλεφτών. Έτσι όπως ζούσαν οι κάτοικοι, Σπίτια πολλοί ήταν αυτοί που πέθαιναν. Αυτή θα μπορούσε να ήταν η κυρίαρχη εκδοχή.
Κατά τις επίσημες απογραφές της Ελληνικής πολιτείας εμφανίζει 1203 (1951)… 1537 (1971), 1744 (1981), 2152 (1991), 2078 (2001) κατοίκους. Είναι η έδρα του Καποδιστριακού Δήμου Λούρου αποτελουμένου από τον Λούρο και τα Δ.Δ. Βρίσκεται στην αρχή Σπίτια της εύφορης κοιλάδας Λάμαρης, στην μέση ακριβώς της διαδρομής Άρτας-Πρέβεζας, στο μέσον του νομού Πρέβεζας, στο σημείο που τείνουν να ενωθούν τα βουνά Βαλαώρα και Ζάλογγο σε λοφίσκους με υψόμετρο 30μ.
Δεν επέτρεπε ο Αλή Πασάς στους κατοίκους εκείνη την εποχή να έχουν σπίτια, μήπως έκρυβαν όπλα και οχυρώνονταν, και γίνουν επικίνδυνοι για αυτόν. Εψές, προψές ακούστηκαν τα βροντερά ντουφέκια Στον Λούρο επολέμαγε μ’όλη τη συντροφιά του Κοντά στα ξημερώματα τα τούρκικα ασκέρια Τον καπετάνιο βάρεσαν, τον καπετάν Τζοβάρα Και τα μπουλούκια σκόρπισαν. Το 1779, στην περιοχή εμφανίζεται ο καλόγερος- λαϊκός ιεροκήρυκας και νεομάρτυρας Πατήρ Κοσμάς ο Αιτωλός, που κοντά στον Λούρο και πλησίον της εκκλησίας του Αϊ Θανάση, στην θέση Αμπέλια ή Πλάκα και κάτω από ένα γέρικο πλάτανο, με μέγα ακροατήριο πιστών (περίπου 6.000), από όλη την περιοχή, κήρυξε όλη την ημέρα, μέχρι που έπεσε ο ήλιος.
Ίσως, από το όνομα του μυλωνά που τον έλεγαν Λούρο, πήρε τ’ όνομα το ποτάμι.» Η πρώτη αναφορά στο όνομα Λούρος, γίνεται στα μέσα του 17ου αιώνα (1670), όταν περνά από την περιοχή ο Εβλιγιά Τσελεμπή, Τούρκος περιηγητής, και αναφέρει τον Λούρο πρώτη φορά ως χωριό, αλλά και παράλληλα ότι είναι τσιφλίκι (τουρκ.ciff-lik: αγρόκτημα) ενός μπέη (τουρκ.bey: τιμητικός τίτλος των τούρκων, αρχηγός, ηγεμόνας) που το διαχειριζόταν κεχαγιάς (τουρκ.kahya.: οικονομολόγος, διαχειριστής, επίτροπος). Άλλες δυο εκδοχές προέλευσης του ονόματος του χωριού, που λένε οι γέροντες συγχωριανοί, είναι οι ίδιες, που αναφέρει, από την ίδια πηγή και ο Σ.
Ένα εξ αυτών είναι: Λάλησε κούκιε μ’ λάλησε στη ράχη στο Καυκάνι. han: πανδοχείο). Την 21η Απριλίου 1821 ο φρούραρχος της Ρηνιάσσης Χριστόφορος Πειραιβός διοργάνωσε στον Λούρο σύσκεψη των Σουλιωτών και των συμμάχων τους, ώστε να καταστρώσουν το σχέδιο για την κατάκτηση της πόλης της Πρέβεζας αλλά και για τις πολεμικές ενέργειες των Ελλήνων της περιοχής εναντίον των Τούρκων.
Από τότε αυτός ο πλάτανος, ακόμη και σήμερα, λέγεται «πλάτανος του Πάτερ Κοσμά». Ανακρίσεις και ξυλοδαρμοί συνέβησαν στο Λούρο, και στους 7.000 περίπου συγκεντρωμένους κατοίκους της περιοχής στον κτήριο του σχολείου. Το 1969 παραδίδεται ο κάμπος με αγγειοβελτιωτικά έργα (χαμηλή ζώνη Λάμαρης), και ο φορέας διαχειριστής του είναι το Τ.Ο.Ε.Β.
Τότε αναφέρεται και η περιοχή της Λάμμαρης με δεκαπέντε χωριά μεταξύ Ρινιάσσας – Αμβρακικού, ως περιφέρεια του Λούρου που υπαγόταν στην δικαιοδοσία ενός μουσουλμανικού τεμένους των Ιωαννίνων. Για τον θάνατο του καπετάνιου υπάρχουν δημοτικά τραγούδια.
Έτσι οι κάτοικοι έμεναν σε ξύλινα παραπήγματα υπό άθλιες συνθήκες, χωρίς νερό, κυρίως το καλοκαίρι. Πέτυχε τότε να ιδρύσει Σχολή, (Ελληνικό σχολείο) στον Λούρο, με επιπλέον οικονομική ενίσχυση (50 γρόσια) από τον τότε Κεχαγιά του Λούρου Οσμάν Αγά, διότι «ούτος παρακινεί τους Έλληνας να φέρωνται νομοταγώς και να πληρώνουν τα δικαιώματα εις τους φεουδάρχας των».
Ζάκας, Οδοιπορικό στο χρόνο (Ιστορία και μνήμες από το Λούρο), Λούρος Πρεβέζης 2008. . Τα κρατικά αποσπάσματα στρατού και χωροφυλακής με έδρα το Λούρο, άρχισαν να ψάχνουν τους ληστές σ’όλα τα χωριά της περιοχής Λούρου και Λάμαρης για δύο ημέρες.
Ειδικά η περιοχή Λάμαρης, με πρωτεύουσα το Λούρο, περιελάμβανε 15 χωριά: Λούρος, Παλιορόπορος, Δούβγαινα, Σέσοβο, Μάζε(η), Λιμπόχοβο, Μαρτανιοί, Μουζάκα, Καμαρίνα, Κανάλι, Φλάμπουρα, Μιχαλίτσι, Μύτικας, Σκαφιδάκι, Ρενιάσσα, σύμφωνα με τον μητροπολίτη Άρτης Σεραφείμ Ξενόπουλο. Αναφέρει επίσης, ότι υπήρχαν μύλοι και ένα έρημο φρούριο. Από τότε ως τα μέσα περίπου του 18ου αιώνα οι αναφορές στον Λούρο είναι ελάχιστες.
Που ήταν στο Λούρο αρματωλός, στο Καρπενίσι κλέφτης. Ο θάνατός των κατοίκων προερχόταν από τις κακουχίες και από μια επιδημική αρρώστια που λεγόταν βράγχη.
Και γι’αυτό το λόγο οι βαθμοφόροι Τούρκοι του παρείχαν προστασία σ όλη την επικράτεια του Λούρου. Επίσης έκαψε το φρούριο που είχε κατασκευάσει ο Κουρτ Πασάς στο Λούρο, και κατασκεύασε βόρεια νέο διοικητήριο, τζαμί, κατοικία του εντεταλμένου του, και σε μικρή απόσταση, στα νότια, χάνι (τουρκ.
Οι κάτοικοι αρχίζουν να εγκαταλείπουν το χωριό και να εγκαθίστανται σε νέα θέση βόρειά του γύρω από το διοικητήριο - σαράϊ, που κατασκεύασε ο Αλή Πασάς, που είναι ο κεντρικός συνοικισμός και το σημερινό χωριό. Και το 1854 ο Λούρος ξαναπυρπολείται από τους Τούρκους ως αντίποινα για την εξέγερση των κατοίκων του κατά την «επανάσταση των Χριστιανών» της Ηπείρου. Ο μύλος λειτουργούσε μέχρι την απελευθέρωση το 1912.
Λέγεται ότι το σώμα των Κρητικών, που απάρτιζαν μέρος του Ελληνικού απελευθερωτικού στρατού, γιορτάζοντας την νίκη, κατέστρεψαν κάθε τι τούρκικο και μαζί και το μύλο. Ωρωπού, Στεφάνης, Σφηνωτού, Κοτσανοπούλου, Βρυσούλας, Ρευματιάς, Σκιαδά, Άνω Ράχης και Τρικάστρου.
Η κοιλάδα αυτή βρίσκεται κοντά στις εκβολές του ποταμού Λούρου. Ο Λούρος φαίνεται ότι λεγόταν αρχικά Πύργος και βρισκόταν νότια, κοντά στο ποτάμι (Λούρο ποταμό). Ο Πασάς έφερνε κατά διαστήματα από διάφορα χωριά της Ηπείρου άλλους, για να καλλιεργούν τα εύφορα χωράφια της περιοχής και τα παραγόμενα προϊόντα τα πουλούσε κυρίως στους Γάλλους συμμάχους του.
Ο Λούρος πυρπολείται από τους Τούρκους την 31 Νοέμβρη του 1821 ως αντίποινα για την εξέγερση των κατοίκων του. Ακόμη δίπλα στον μύλο κατασκεύασε μεγάλο πέτρινο κτήριο που χρησίμευε ως αποθήκη και τελωνείο, για να διακινεί τα προϊόντα της περιοχής, (αλεύρι, μαλλιά, βελανίδια, ζώα) μέσω πλοίων στον Αμβρακικό κόλπο-λιμάνι Πρέβεζας, προς τις αγορές της Ευρώπης ή τις εγχώριες.
Αρκετοί κάτοικοι του το εγκαταλείπουν οριστικά, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του να μειωθεί υπερβολικά. Επιπλέον το σχολείο του χωριού ήταν Αλληλοδιδακτική σχολή. Στην ογδονταετία και πλέον από την απελευθέρωση του χωριού μέχρι σήμερα μερικά σημαντικά γεγονότα υπήρξαν: Το 1926, στις 13 Ιουνίου, Κυριακή χαράματα έγινε η ληστεία της χρηματαποστολής της Εθνικής Τράπεζας, με το υπέρογκο ποσό για την εποχή εκείνη των 15 εκατομμυρίων στα στενά της Πέτρας από τους Ρενζαίους.
Είναι, κυρίως από έγγραφα ξένων προξένων της Άρτης και Πρεβέζης για την υλοτομία των δασών της περιοχής. Κατά τον 16ο αιώνα πήρε το όνομα Λούρος, μετατρέποντας το όνομα του ποταμού Ορουρού, όπως αναφέρει ο μητροπολίτης Άρτας Σεραφείμ Ξενόπουλος.
Καταλαβαίνοντας τη σημασία του χωριού αλλά και του πλωτού τμήματος του Λούρου ποταμού, έφτιαξε στην περιοχή μύλο με κάρβουνο, δίπλα στο ποτάμι. Κατά τον ιστορικόν Ζήσιον (Νέα Εφημερίς 23 Αυγ 1896), γράφει: «πως εμύησε τους αρματολούς ή έχων τα αρματολίκια τους στο Λούρο ή στο Ξηρόμερο στα επαναστατικά σχέδια της ρωσικής αυλής για εξέγερση των ορθοδόξων εναντίον της Πύλης».
Υποχρέωσε τότε τους κατοίκους της Λάμαρης, και ειδικά τους περήφανους κατοίκους του Λούρου ως παράδειγμα στην περιοχή, να δουλεύουν γ’αυτόν σαν σκλάβοι, κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες. Μαρκόπουλος, δάσκαλος του χωριού το 1985: «Στην περιοχή του χωριού μας, και κυρίως στις όχθες του Λούρου ποταμού, φυτρώνουν πολλές λυγιές.
Ο Λούρος ήταν ένα φτωχό χωριό, πρωτεύουσα της περιοχής Λούρου και Λάμαρης όπως συνηθίζετο να αποκαλείται, και έδρα Πασά. Το καλοκαίρι του 1800, ο Αλής, με 3.000 άνδρες έχοντας ως ορμητήριο το Λούρο, προσπάθησε χωρίς επιτυχία να κυριεύσει το Σούλι. Είναι ένα ήσυχο, ευχάριστο, καθαρό και ανθρώπινο χωριό που αναπτύσσεται με ρυθμούς απόλυτα συμφιλιωμένους με τη γαλήνη της περιοχής του.
Συντεταγμένες: 39°9′46″N 20°44′54″E / 39.16278, 20.74833 Ο Λούρος είναι χωριό του νομού Πρέβεζας. Έτσι το όνομα του χωριού που είχε σπίτια από λούρες, ονομάστηκε Λούρος.
Η τελευταία περιοχή αποτελεί το βορειότερο άκρο του δήμου, όπου ο ποταμός Αχέροντας χωρίζει τον Δήμο Λούρου από το Σούλι Θεσπρωτίας δημιουργώντας τις «Πύλες του Άδη». Στο Λούρο υπάρχουν ελαιώνες, περιβόλια, ο κάμπος, μέρος του αρχαίου υδραγωγείου της Νικόπολης, ερείπια μικρού ελληνιστικού πύργου και το μοναδικό αισθητικό παραποτάμιο δάσος – χώρος αναψυχής του Αγίου Βαρνάβα με την εκκλησία του κτισμένη του 1149. Ρώτησε για το Νικολό, τον Νικολό Τσουβάρα.
Λούρες, τις ονομάζουν οι ντόπιοι και αυτές αποτελούσαν πρώτη ύλη για την κατασκευή αγροτικών ανέσεων στην περιοχή. Ο Ρήγας Φεραίος, ο Βελεστινλής, το 1795, στην περίφημη «χάρτα» σημειώνει τον Λούρο σαν Κάστρο και διακομιστικό κέντρο της περιοχής. Το 1797 ο Αλή Πασάς Γ ο Τεπελενλής κυρίευσε το Λούρο παρά την αντίσταση των κάτοικων και το πυρπόλησε μαζί με τα γειτονικά χωριά (Καμαρίνα, Καντζά).
Οι δε παραλίες του Ιονίου απέχουν μόλις 12χλμ. Δικτυακοί τόποι • Δήμος Λούρου,www.dimos-lourou.gr Βιβλιογραφία Κώστας Θεοδ. Λαλάτε σ’ασπροπέλαγα, που πλέουν τα καράβια.
Οι κάτοικοι έκοβαν λούρες και έπλεκαν μ’ αυτές μαντριά, καλύβια και σπιτοκάλυβα, για να μείνουν στο παλιό χωριό κοντά στο ποτάμι. Έχει Βρεφονηπιακό σταθμό, Νηπιαγωγείο, 12/θεσιο Δημοτικό Σχολείο, Γυμνάσιο και Λύκειο, Φιλαρμονική.
